Supersymetria
Krzysztof Mazur (Polska)
Zwycięzca w kategorii Koncepcja intermedialnego dzieła sztuki
Międzynarodowy Konkurs na Intermedialne Dzieło Sztuki 2018
Tytuł instalacji nawiązuje do jednego z modeli fizyki cząstek elementarnych. Według tego modelu cząstkom odkrytym w ramach modelu standardowego mogą towarzyszyć, tak jakby odbici w krzywym zwierciadle superpartnerzy. Obecnie jest to najbardziej obiecujący model matematyczny, na bazie którego podjęto eksperymentalnie poszukiwania nowych cząstek elemenatarnych. Jednak w szerszym ujęciu projekt tej instalacji interaktywnej jest wariacją na temat fizyki kwantowej. Instalacja będzie złożonym z pięciometrowych ekranów sześcianem, na którego bokach będą rzutowane odbicia osoby poruszającej się w jego wnętrzu. Odbicia nie będą rzutowane w naturalny sposób, ale w sposób sprawiający wrażenie przesunięcia odbicia w czasie i przestrzeni. Odbicia będą się zbiegać do stanu symetrycznego, odpowiadającego naturalnemu odbiciu, tylko w przypadku, kiedy osoba znajdzie się w centrum sześcianu.
Nagroda to realizacja koncepcji
Zobowiązanie do opracowania projektu wraz z jego autorem oraz do realizacji i sfinansowania jego publicznego przedstawienia i promocji w terminie wystawy towarzyszącej kolejnej edycji konkursu.
Uzasadnienie werdyktu Jury
ICIA 2018 Jury: Izabella Gustowska, Ryszard W. Kluszczyński, Michał Ostrowicki / Sidey Myoo, Mirosław Rogala, Jeffrey Shaw
Jury doceniło oryginalność pracy rozwijającej się w kontekście dyskursów naukowych. W tej interaktywnej instalacji zawarto idee wielowymiarowości odnoszącej się do rzeczywistości w aspekcie społecznym. Projekt zawiera wartości związane z dynamiczną, nieprzewidywalną rzeczywistością i relacjami międzyludzkimi, bazując na nowatorskiej idei powiązań współczesnej sztuki, nauki i technologii.
Artysta
Krzysztof Mazur ukończył Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie oraz studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest twórcą instalacji interaktywnych i projektów podejmujących tematy na styku sztuki i nauki, symulacji sztucznego życia, ekologii, zjawisk z fizyki kwantowej i OTW, GPS-art czy audio-art. W ramach estetyki filozoficznej podejmuje temat dzieła sztuki interaktywnej rozumianego jako autonomiczny podmiot, bada procesy kształtowania się nowych odmian sztuki oraz pracuje nad koncepcją estetyki adaptacyjnej, próbującą opisać rolę artysty i jego twórczości w procesie psychicznego i kulturowego przyswojenia przez człowieka wytworów nauki i wysokiej technologii. Więcej jego prac znaleźć można na stronie www.interactive.art.pl.
Koncepcja
Przemieszczająca się w sześcianie osoba będzie z zewnątrz monitorowana przez dwie kamery termowizyjne, osobno dla osi x i z. W trakcie testów, średniej grubości biała plastikowa folia ekranu była przeźroczysta dla promieniowania podczerwonego wydzielanego przez człowieka, co pozwoliło otrzymać na ekranie dobrze zarysowany cieplny kształt człowieka. Dla ekranów 1 i 2 obrazy z kamer termowizyjnych zostaną odbite horyzontalnie i zamienione na monochromatyczny cień. Tym sposobem osoba po wejściu do sześcianu zobaczy na ekranach swoje cienie podążające w jej kierunku z końca sali. Dla ekranów 3 i 4 zastosuje lokalne drugie odbicie horyzontalne tylko samej postaci, co wywoła wrażenie, że cień postaci poruszać się będzie w kierunku odwrotnym od naturalnego ruchu nóg. Dzięki temu uzyskam dodatkowe wrażenie przemienności poprzez symetryczne odbicia kształtu, oraz przemienności przyszłości z przeszłością w ruchu postaci na ekranach, tak jakby kwantowej super pozycji cząstki. W osi wertykalnej (podłoga i sufit), przedstawiłbym własną plastyczną wariację na temat dwóch matematycznych interpretacji zachowania się cząstki elementarnej, czyli “Interpretacji Kopenhaskiej” i interpretacji de Broglie’a-Bohma.
Ekran sufitowy byłby obszarem na którym ze zmiennym prawdopodobieństwem pojawiałby się zarys głowy. Prawdopodobieństwo pojawienia się odbicia głowy wzrastałoby w miarę zbliżania się do centrum sufitu. Dane służące do wyznaczenia konkretnej pozycji byłyby powiązane z danymi internetowych stacji meteo. Colaps, czyli redukcja funkcji falowej do konkretnego stanu, a w instalacji ukazanie się zarysu głowy, byłby wyzwalany poprzez zatrzymanie się osoby w miejscu i zanikał wraz z przemieszczeniem się osoby. Z kolei, deterministyczną trajektorię cząstki związanej z „falą pilotującą” Bohma skojarzyłbym z ruchomym obrazem śladu stóp oderwanych od osoby chodzącej po podłodze sześcianu. Dodatkowo w taki sposób, aby można było ulec złudzeniu, że odbicia stóp przemieszczają się z przyszłości w teraźniejszość, a po przekroczeniu osi symetrii w przeszłość.
Wszystkie odbicia, cienie, ślady wyświetlane przez 6 rzutników zbiegałyby się symetrycznie w osiach x,z,y tylko wtedy, kiedy osoba znalazłby się dokładnie na środku podłogi. Dodatkowo widocznym na ekranach ruchomym obrazom osoby mogą towarzyszyć przestrzennie umiejscowione dźwięki. To jednak wymaga opracowania sprzężenia między obrazem z kamer, a procesorem dźwiękowym, co powinno być możliwe do wykonania.
Dokumentacja realizacji pracy na rok 2020
